W prawie rzeczowym rozróżniamy „ruchomości” (np. samochód) oraz mienie nieruchome, czyli „nieruchomości”. Z zasady dla każdej nieruchomości w Polsce i Niemczech prowadzona jest księga wieczysta, czyli Grundbuch. W języku niemieckim popularnym określeniem na nieruchomość wszelkiego rodzaju jest słowo Immobilie. W terminologii prawniczej, z uwagi na różne rodzaje nieruchomości, stosuje się jednak inne sformułowania.

I tak mamy w prawie polskim „nieruchomości gruntowe” (lub po prostu grunt), czyli po niemiecku Grundstück. „Nieruchomość lokalowa” to potocznie Eigentumswohnung, o ile chodzi o lokal mieszkalny (a nie na przykład o garaż). Odrębna własność lokalu (będąca częścią nieruchomości wspólnej, czyli Gemeinschaftseigentum) to w Niemczech Sondereigentum. W Polsce istnieją „nieruchomości budynkowe” podlegające przepisom użytkowania wieczystego. Sięgające wczesnego PRL-u prawo nie ma jednoznacznego odpowiednika w Niemczech, ale podobną instytucją jest prawo zabudowy, czyli Erbbaurecht. Jeśli mowa o lokalu, który znajduje się w budynku podlegającym użytkowaniu wieczystemu, to możemy określić taką „nieruchomość budynkową” w języku niemieckim właśnie jako Erbbaurechtswohnung. Reliktem komunistycznym jest także „spółdzielcze-własnościowe prawo do lokalu” czyli genossenschaftliches Wohnungseigentum.

Poza tym istnieją nieruchomości leśne i rolne. „Nieruchomości rolne” to landwirtschaftliche Grundstücke, ale uwaga, czym innym są rzeczywiste użytki rolne (landwirtschaftlich genutzte Flächen). „Nieruchomości leśne” to analogicznie forstwirtschaftliche Grundstücke. Nieruchomość przeznaczona na cele budowlane to Baugrundstück, zaś nieruchomość już zabudowana – bebautes Grundstück. A na większy „kompleks budowlany” powiemy w języku niemieckim zazwyczaj Liegenschaft lub Anlage.

 

 

Samo Życie, wydanie 11/21 (598), tłumacz przysięgły mgr Adam Gałamaga

Powyższy tekst jest chroniony prawem autorskim. Wolno go powielać lub cytować wyłącznie za podaniem nazwiska autora i nazwy publikacji.